Heeft u wel eens nagedacht over wat er kan gebeuren als uw vertrouwelijke gegevens, via een WOB-verzoek, op straat komen te liggen? Wanneer zo'n rare blogger vindt dat hij de overheid ter verantwoording moet roepen wegens onverantwoord gedrag? Indien die inzage vraagt in "beleids"stukken? De bonnetjes en kilometerregistraties wilt zien, zoals de belastingdienst ook altijd aan ons vraagt?

Als u de garantie wilt dat bepaalde documenten niet meer bruikbaar zijn, dan bent u bij Total Destroy 1 aan het goede adres.

Bij de gratie Gods is dan ook op 15.12.1995, tien dagen voor de arrestatie van Baybaşin, goed gevonden en verstaan dat er rekening wordt gehouden met het belang van de in de archiefbescheiden voorkomende gegevens voor recht- of bewijszoekenden (artikel 2 lid d) 2 alvorens archiefbescheiden te vernietigen. En dat gebeurt niet lichtvaardig. Er worden selectielijsten opgesteld waarop afdeling 3.4 van de Awb 3 van toepassing is.

Hoogst zorgvuldig allemaal. Er worden publicaties van selectielijsten gegeven, er kunnen bezwaarprocedures worden gevoerd, maar uiteindelijk zal dan toch alles wat in het Rolodex-onderzoek 4 is gevonden door de schredder (vertaling voor bepaalde RC's: papiervernietiger) worden gehaald. Het HHC had er dan ook een hele klus aan om alle strookjes weer aan elkaar te plakken. Maar het is gelukt! Met de hulp van klokkenluiders en spionnen hebben we reeds enkele documenten voor u weten te herstellen.

En krijg je dan zo'n zak vol strookjes dan is het net als met een jig-saw puzzle. Alvorens te weten welke stukjes je aan elkaar moet plakken, wil je eerst een overzichtsplaatje zien. Gelukkig is daar artikel 8 van het Archiefbesluit 5 voor. Om te bewaren in het nieuwe archief: een overzichtslijstje van het oude archief. Zoiets heet dan ook een "semi-statisch" archief.

En dan zit je met 20 meter archief over het jaar 2000, goed voor 30.000 facturen, gemiddeld 20 stuks per werknemer per jaar. Gemiddeld, want er zitten natuurlijk ook groot-declareerders 6 tussen. En wat dacht u van 1,50 meter aan verzamellijsten NS-vervoerbewijzen. Dat is exclusief de kilometerregistraties van de chauffeurs 7 die er voor moesten zorgen dat na borrelpraat tussen Docters van Leeuwen en Demmink, de heren midden in de nacht weer veilig thuis kwamen.

Maar een beetje complotter ziet natuurlijk de meest interessante zaken in de dingen die hij/zij niet begrijpt. Neem nu 1,60 meter archief aan "verplichtingen" aangelegd in 1999. Die zullen ongewtijfeld prachtig in het plaatje passen, alleen heb ik geen idee waar. Ik weet niet eens hoe ze eruit zien. Het wachten is dan ook op een nadere toelichting van de klokkenluiders die we bij het ministerie hebben geplaatst.

Ook een hele leuke is de 1,50 meter "werk"archief van Mv. A. de Graaf over de periode 1998/2001. Aan de criteria van artikel 8 "ten minste een specificatie bevattende van de vernietigde, vervangen of vervreemde archiefbescheiden" voldoet deze specificatie niet echt, dus we moeten daar onze complot-theorie weer op los laten.

Via de techniek van de omgekeerde bewijslast (geleerd van de overheid) wordt daarom, tot het tegendeel is bewezen, dit archief geattribueerd aan prof. Beatrice 8. Zij is gespecialiseerd in "Security and Conspiracy in Modern History" en heeft uit veilgheidsoverwegingen reeds haar zoekresultaten uit Google 9 laten verwijderen. Als Stasi-deskundige weet zij immers als geen ander hoe gegevens misbruikt kunnen worden.

In de Ketelaar-lezing 10 gaf zij al, lang voor Edward Snowden uit de archiefkast kwam, aan dat Helmut Kohl al vanaf 1975 getapt werd en jarenlang steekpenningen had aangenomen. In 1990 deed de kanselier dan ook zijn best om alle Stasi-dossiers "gedifferentieerd" te laten vernietigen 11 of tenminste voor decennia achter slot en grendel te zetten. Wie is er dan paranoïde en heeft er wat te verbergen? De complotter of de corrupte ambtenaar?

Het is de geruststelling van onze eigen overheid: Omdat ik niets te verbergen heb mogen ze alles van me weten. Als ze daarmee maar de terroristen oppakken. Het probleem is echter dat het nu juist de terroristen zelf zijn die de gegevens verzamelen. Zij worden juist niet opgepakt.

Een maand geleden rapporteerde het HHC dat het ministerie van justitie weigert om inzage te geven in de reisbewegingen van enkele verdachte medewerk(st)ers 11. Uiteraard is daartegen (straf)aangifte gedaan en een beroep ingesteld bij de bestuursrechter. De drogreden, het gebrek aan zorgvuldigheid, de bewuste frustratie van de rechtsgang, het manipuleren van bewijs en ga zo maar door, is volstrekt onacceptabel in een democratie. Ik begrijp best dat het voor de burger en de overheid "quite shocking" 12 is, maar dat is nog geen reden om het dan maar in de doofpot te stoppen.

Minister Hirsch Ballin heeft in 2007 dan ook geschreven dat "het belang van openbaar maken niet opweegt tegen de onevenredige benadeling van de heer Demmink" en dat de reisgegevens over de periode 1994 tot 01.01.2001 zijn venietigd. Vernietiging van bewijsmateriaal hetgeen is strafbaar gesteld in artikel 189 7: "hij die opzettelijk iemand die ... verdachte is van enig misdrijf ... behulpzaam is in het ontkomen aan de nasporing".

Maar goed, met behulp van vrijwilligers is het HHC aan het puzzelen en plakken geslagen en daarbij komen we tot het volgende overzicht: De dienstreizen die u niet mag weten. Geen privé zaken, maar belastingbetaald werk voor de baas.
De bronnen van deze data komen uit geautoriseerde en officiële (staats)documenten, zoals besproken in het artikel "JD on Tour" 8. Bij nadere bestudering vallen een aantal zaken op en die zijn aangegeven met een rode *. Daaronder zijn de vele dubbele declaraties in het jaar 1998. Maar ook bijvoorbeeld dat JD op 21.10.2002 in 1 dag op en neer is gereisd met de dienstauto maar wèl een hotelverblijf heeft gedeclareerd zonder overnachting terwijl hij dat enkele weken daarvoor op 03.10.2002 (voor hetzelfde CATS) niet deed. Ook is niet voor iedere conferentie (bijv. die van 04.04.2002 ASEM 9) een dubbel bewijs te vinden.

Een andere bijzonderheid is dat JD altijd een hotel boekt, behalve dan op 19.03.2002 toen hij op kosten van de belastingbetaler naar de Smokkel-ze-in-een-boekenkist-het-land-uit Foundation ging waar hij sinds 1992 bestuurslid van is 10. Die nacht is hij blijven slapen op de Ambassade. Dat heeft hij in geen enkel land ooit gedaan! Altijd in een hotel (althans gedeclareerd). Overigens is hij daar die keer niet met de auto 11 maar met het vliegtuig/taxi naar toe geweest.

Maar het gaat voor ons onderzoek niet om een speurtocht naar fraude. Maar om de aannemelijkheid dat JD in Turkije is geweest, de verificatie van uitspraken van zijn advocaat Harro Knijff en zijn bemoeienis in de zaak Baybaşin. En dat bewijs is nu dus gevonden. In officiële (reeds vernietigde) bewijzen. Maar goed dat het HHC over een internationale backup beschikt.

Om te beginnen is er geen enkel alibi voor de perioden waarvan de Turkse overheid zegt dat JD er wel was, maar Knijff zegt dat JD niet in Turkije was. In het bijzonder claimde Knijff een alibi voor 20.07.1996. Volgens de "teruggevonden agenda's" zou JD naar Brussel zijn 12. Dat lijkt onjuist, temeer daar er geen declaratie van is terug te vinden. Het alibi is dan ook niet aanemelijk gemaakt en eerder onwaarschijnlijk.

Maar wat het HHC nog interessanter vindt is de klaablijkelijke directe bemoeienis met de arrestaties van Baybaşin. Meervoud. Zowel die van 24.12.1995 als die van 27.03.1998. Want wat blijkt uit onze teruggevonden gegevens? JD gaat nooit naar Engeland. Behalve...

Op 16.01.1996 (na de 1e arrestatie) en op 25.03.1998 (daags voorafgaand aan de 2e arrestatie). Toeval zegt u? JD heeft het zelfs dubbel gedeclareerd! Van een dubbele verschrijving kan dan ook geen sprake zijn. En het is ondertekend door Hirsch Ballin himself. Voor mij staat daarmee vast dat Joris Demmink persoonlijk en opzettelijk de hand heeft gehad, althans weet gehad heeft van, de onrechtmatige arrestaties van Baybaşin. Deze informatie zal het HHC dan ook doorsturen aan mr. Geert Corstens 13. Met geen enkele geloofwaardige smoes kunnen ze zich er hiermee van af maken.